Sakura en Sayonara

Konnichiwa allemaal!

Ik zal eerst even de titel verklaren, Sakura betekent 'kersenbloesem' en Sayonara betekent 'vaarwel'. Dit is dan ook mijn laatste blog uit Japan! Naast mijn belevenissen van de afgelopen tijd en kersenbloesems ook iets over frustraties en Japanse muziek!

Sakura, kersenbloesem!

Meer kersenbloesem!

Nog één week te gaan, tijd dus om terug te kijken op de afgelopen 5 maanden. Het was echt een onvergetelijke ervaring, ik heb heel veel indrukken, positieve en negatieve, opgedaan van het leven in Japan. Ik merk nu dat de eerste tijd heel euforisch voelde, alles was nieuw en interessant, net zoals op vakantie. Nu, een tijd later, is die eerste waas opgetrokken en heb ik (denk ik) een meer realistisch beeld gekregen. Ik moet zeggen dat ik het niet erg vind om weer weg te gaan. Natuurlijk ga ik dingen missen, maar ik ben wel toe aan vakantie en heb zin om straks in mei weer naar Nederland terug te gaan.

Nu ik hier wat langer ben is het me duidelijker geworden dat er echt een groot verschil is tussen Japan en Nederland in hoe de maatschappij functioneert. Japan is een echte mannencultuur, (bijna) alle leidinggevende functies worden ingevuld door mannen. Volgens mij zijn er wel een paar initiatieven om meer vrouwen op die posities te krijgen maar dat lukt niet echt want bedrijven discrimineren hier schaamteloos. Mijn huisgenootje wilde (na haar PhD) graag een baan in een bedrijf in de pareloestersector, maar bedrijven nemen alleen vrouwen aan voor 'lagere' posities, zoals secretaresse en officelady. Ik kan me hier echt boos om maken, het is zo oneerlijk!

Naast deze oneerlijkheid moet ik zeggen dat ik de werksfeer hier niet ga missen. Het is algemeen bekend dat Japanners altijd heel vriendelijk zijn, glimlachen en geen problemen willen maken. Nou, dat is ook zo, maar het levert soms wel ongemakkelijke situaties op en mensen zijn niet altijd zo vriendelijk als het lijkt. Japanners praten niet over gevoelens, althans niet zo makkelijk. Bij mijn huisgenootje was dat ook zo, maar ze had wel (flinke) problemen. Daarom is ze een aantal weken weggegaan maar inmiddels gaat het gelukkig ietsje beter. Gelukkig was ik niet helemaal alleen want ik mocht op het hondje van de professor passen! Toch gezellig dus thuis.

Maru Chan

Natuurlijk heb ik de afgelopen weken (behalve hard werken) ook nog leuke dingen gedaan! Zo heb ik met Ainan Katsuo (de zwemclub) meegedaan aan twee wedstrijden. Mijn afstanden waren de 50m vrije slag en 50m schoolslag. De eerste wedstrijd ging niet zo erg goed, maar dat wijt ik aan mijn gebrek aan ervaring met zwemwedstrijden :p. De tweede ging een stuk beter, aangezien er maar 2 deelnemers waren in mijn leeftijdscategorie heb ik een zilveren medaille gewonnen!

Op de foto met Olympisch zwemkampioene (witte shirt) van 1994!

Zwemwedstrijd in Kumamoto

Kasteel van Kumamoto

Gouden ontvangstkamer in het kasteel van Kumamoto

Mensen met rare kleren bij het Kasteel van Kumamoto

Verder hebben we hier een heel harde aardbeving gehad, 6,3 op de schaal van Richter. Het was 2:07 ('s nachts), ik was alleen thuis en omdat het ook heel hard waaide (en het huis dan altijd kraakt) dacht ik dat het huis aan het omwaaien was! Ineens begon de speaker in het dorp ook te praten, alleen ik kon er natuurlijk niks van verstaan, dat maakte het wel eng. Hier aan de kust van Japan zijn aardbevingen niet zo erg, daar zijn de huizen wel op gebouwd. Het wordt pas gevaarlijk als er een tsunami ontstaat en aangezien ons huis 50 meter vanaf de zee staat zijn wij nogal kwetsbaar als dat gebeurt. Toen ik de tv aandeed zeiden ze gelukkig dat er geen tsunami was, dus geen gevaar. Maar ik was wel echt heel erg geschrokken! Na een kopje thee lukte het gelukkig toch nog om te slapen!

Een week later was er weer een aardbeving, gelukkig was deze niet zo hard. Ik zat in de bioscoop met Ei Chan want we hadden een gezellig weekendje in Matsuyama! Hier hebben we hele lekker (hele dure) sushi gegeten en inktvis taaier dan kauwgom. Verder hebben we weer grappig Purikura foto's genomen in een fotohokje dat deze keer wel een hele aparte naam had... "Heroine Face - the final story"! Gelukkig werden de foto's niet zo bewerkt en zijn we niet verslaafd geraakt! 's Nachts sliepen we in een hotel vlak naast Dogo Onsen, één van de oudste hotsprings van Japan. Hier zijn we natuurlijk (in Japanse yukata's) lekker wezen badderen!

Hele dure sushi! €10 per hap!

Purikura fotohokje, gelukkig zonder drugs :p

Cheese voor Dogo Onsen!

Dan Japanse (pop)muziek. Nou, dat is me wat hoor! Er zijn hier ontzettend veel boybands en girlbands die heel erg populair zijn. De leden van die bands zijn ook altijd en overal op tv; in reclames, tv-shows en tv-drama's. Sommigen hebben meer dan 40 leden, zoals AKB48, NMB48 of de E-Girls. De girlbands bestaan vooral uit hele jonge meisjes (sommigen jonger dan 15) in sexy schoolmeisjeskleren, roze jurkjes of bikini's en heel erg poppig. Hier een link naar AKB48, misschien wel de populairste... http://en.musicplayon.com/play?v=729192. Die enorme girlbands houden soms verkiezingen of wedstrijden wie van al die meisjes het meest mogen zingen en vooraan mogen staan.

De boybands bestaan meestal uit iets minder personen, maar het zijn duidelijk boybands en geen mannenbands... de zangers zien er altijd zo vrouwelijk uit! De populairste onder de meisjes hier is waarschijnlijk Arashi. Het is zo fout, dat het echt heel grappig is eigenlijk! Hier een link naar Arashi: http://en.musicplayon.com/play?v=132723.

Ik kan jullie echt adviseren om eens verder op die website te kijken, de muziek is soms niet al te best maar het is erg grappig en interessant hoe het hier werkt!

Een deel van AKB48, er zijn in totaal 48 leden...duh!

SMAP, deze mannen zijn eigenlijk te oud voor een boyband, ze bestaan al sinds 1991!

Zo, dat was het dan weer. Mijn laatste blog uit Japan. Ik hoop dat jullie het leuk vonden om te lezen! Dinsdag 15 april vlieg ik naar Indonesië. Daar zal ik eerst logeren bij Oom Frans (broer van Opa van Dijk). Op 19 april komt Jelle aan en dan gaan we 1,5 week samen rondreizen. Daarna moet Jelle weer terug naar NL en zal ik verder reizen over Java en Bali. Hier zal ik geen blog van bijhouden want ik neem mijn laptop niet mee, maar als ik weer terug in NL ben (vanaf 19 mei) zal ik er alles over vertellen!

Bedankt voor het lezen van de blog en tot in mei!

Petra

P.S.: Wisten jullie trouwens dat Japanse zoutjes ook echt Japanse zoutjes zijn? Ze worden hier overal verkocht!

Karaoke en Cultuurverschillen

Konnichiwa allemaal!

Hier weer een update uit het Land van de Rijzende Zon! Nog 1.5 maand te gaan. Ik kijk al met gemengde gevoelens uit naar mijn vertrek uit Japan. Natuurlijk heb ik erg veel zin om op vakantie te gaan. Inmiddels is ook duidelijk dat Jelle me op komt zoeken in Indonesië! Ik ga ongeveer een maand rondreizen en de eerste week gaat hij ook mee. Aan de andere kant beleef ik hier zo veel leuke en interessante dingen die ik waarschijnlijk wel ga missen. Maargoed, nu nog maar niet aan denken! Eerst een verslag over de afgelopen tijd!

De Olympisch Spelen werden hier uiteraard ook uitgezonden op tv. Nederland deed het wel erg goed! Dat vonden de commentatoren ook.... Sven Klamel! Svennnn Klamel!! Svennn Klamel!! Ileen Wusto! Ileen Wusto! Verder was het commentaar onbegrijpelijk maar het was duidelijk dat NL de master van het schaatsen was. Het tv-commentaar is dan wel onbegrijpelijk voor mij, mijn Japans wordt wel steeds beter. Laatst was Ei Chan een aantal dagen weg en toen heb ik een nacht bij de zwemjuf gelogeerd. Zij spreekt totaal geen Engels maar mijn Japans is inmiddels zo dat (als zij heel simpel praat en we handen, voeten, papier en pen gebruiken) we wel gesprekken kunnen voeren! Omdat ik het zonde vind al die taalkennis 'weg te gooien' als ik weer in NL ben heb ik besloten om door te studeren voor niveau 5 (het laagste) van de Japanese Language Proficiency Test. Dan kan ik mijn Japanse skills verzilveren in een officieel diploma.

Hollandse tulpen in Japan!

Dan, volgens goed Hollands gebruik, het weer. Het was de afgelopen tijd koud 's nachts, de wolkjes kwamen uit mn mond in de slaapkamer! Maar de lente komt eraan gelukkig! Er zijn al een aantal kersenbloesems in bloei, de eerste picknick eind maart is al gepland. We hebben hier geen centrale verwarming zoals in Nederland. Ze hebben hier wel hele handige andere soorten van verwarming, zo hebben we een verwarmd vloerkleed! Ze hebben hier ook een soort tent onder het tafelblad, zo blijven je benen lekker warm. Erg handig want op de grond zitten blijft zo comfortabel. Ook typisch is dat elk huis wel een bank heeft, maar die wordt alleen gebruikt als rugleuning en om tassen en rommel op te leggen.

Een paar keer per week gaan we naar de zwemclub en zo af en toe hebben we 'party'! Echt heel leuk elke keer! Laatst hebben we heerlijk gegeten bij Osamu San en Chie San. Chie San is een vrouw die paralympisch zwemkampioen is! Ze zwemt maar met één helft van haar lichaam (de rechterkant) maar ze gaat supersnel. De party was echt heel grappig, lekker eten, veel drinken en natuurlijk karaoke! Maar de enige Engelse nummers die ze hadden waren kerstliedjes, haha, dus toen maar Jingle Bells gezongen half februari. Over 2 weken is de zwemwedstrijd dus we zijn nu vaak in het zwembad te vinden om te trainen. Ik doe mee met de 50m schoolslag, 50m vrije slag en de estafette. Het gaat steeds beter, inmiddels kan ik al de 'quick turn', dat je zo professioneel onder water keert!

Sashimi!

Ik ben inmiddels ook bijna aan de Japanse werktijden gewend. Ondertussen heb ik het ook erg druk met mijn experiment dus het komt regelmatig voor dat ik tot een uur of 8 in het laboratorium aan het werk ben. Het is grappig om te merken dat in Nederland je rond 4 uur denkt: "pfoeh, nog een uurtje!", maar hier is het "oooh ik heb nog 3 uur de tijd!". Dat wordt nog wat als ik weer terug naar NL kom!

Het is verleidelijk om alleen over de leuke, positieve dingen te schrijven. Echter, het gaat natuurlijk niet altijd allemaal zo soepel en fijn. Japan is een hele andere cultuur dan Nederland en dat is af en toe wel te merken. Behalve de ELT's (English Language Teachers) zijn er niet zoveel niet-Japanners hier in de buurt. Kinderen kijken me daarom ook heel vaak aan alsof ik iets heel bijzonders ben. Laatst wilde een kindje me een koekje geven, nou toen voelde ik me net de geit van de kinderboerderij! Met uitgestrekte arm liep ze op me af en toen ik het aanpakte rende ze snel terug naar haar moeder! Dat is natuurlijk vooral grappig maar sociale contacten zijn best lastig soms. Ik heb het idee dat mensen meer gesloten zijn en dan komt daar natuurlijk de taalbarrière nog bij. Hier een voorbeeld van hoe lastig het soms is. Laatst hadden we een etentje met het onderzoekscentrum omdat er mensen afgestudeerd zijn, erg gezellig zou je zeggen maar voor mij viel dat allemaal wel mee. De mensen hier (en waarschijnlijk overal in de wereld) blijven graag in hun 'comfort-zone' en hebben dan geen zin om moeite te doen om te proberen om met mij te praten. Alhoewel er dus veel vrolijke mensen waren voelde ik me dus nogal alleen daar. Nu begrijp ik echt beter hoe lastig het soms kan zijn voor buitenlandse studenten, ook in Nederland.

Maar tegenover deze licht negatieve ervaringen staan gelukkig veel meer positieve! Vooral dankzij Ei Chan, ze is echt een hele leuke tomodachi (vriendin)! Zo hebben we afgelopen zondag een geweldige super'Japanse' dag gehad! We zijn naar de stad, Uwajima, gegaan. Daar hebben we eerst Purikura foto's genomen, dat gebeurt in een fotohokje waarna de foto's bewerkt kunnen worden, heel erg grappig! Daarna zijn we naar de karaoke gegaan (dat MOET populairder worden in Nederland, het is zo leuk!). Vervolgens hebben we heerlijke sushi van de lopende band gegeten en zijn we naar de onsen geweest! Echt een topdag die we volgend weekend gaan herhalen!

Behalve mijn eigen belevenissen hier nog een stukje over iets dat er hier heel anders aan toe gaat dan in Nederland.
Deze keer gaat het over het systeem van een baan zoeken na het afstuderen, 'jobhunting' genaamd. Waar in Nederland de meeste mensen aan het eind van hun studie op zoek gaan naar een baan is dat hier heel anders. In Japan beginnen de sollicitatieperiodes van de grote bedrijven (waar iedereen wil werken) ongeveer 1.5 jaar voordat de studenten afstuderen. Het collegejaar begint hier in april, april is ook de periode dat nieuwe werknemers beginnen bij hun bedrijf en dat betekent dat mensen die in april 2015 een baan willen nu moeten solliciteren. Dat solliciteren bestaat uit heel veel verschillende informatie bijeenkomsten, testen, gesprekken, meer testen en meer gesprekken. Omdat er zoveel testen gedaan moeten worden zijn de studenten hier heel veel tijd aan kwijt. Mijn labpartner is nu begonnen met 'jobhunten' en hiervoor moet hij regelmatig een aantal dagen naar grote steden (Osaka, Hiroshima, Tokyo). Behalve veel tijd (hij is elke keer een aantal dagen weg) kost het volgens mij ook bakken met geld. Maar het is zo'n beetje de enige manier om zeker te zijn van een goede baan na de studie. 

Die testen zijn volgens mij ook raar. Mijn huisgenootje Ei Chan is in april 2015 klaar met haar PhD en moet dus ook nu naar een 'gewone' baan gaan zoeken. Hiervoor gaat ze binnenkort een aantal dagen naar Kobe en is ze nu aan het studeren voor die testen. Maar in plaats van dat er kennis en nuttige vaardigheden getoetst wordt moet ze bijvoorbeeld in 10 seconden zoveel mogelijk hoofdrekensommetjes uitrekenen.
De mensen hier vertelden ook dat het heel erg belangrijk is aan welke universiteit je hebt gestudeerd. Veel bedrijven kijken nieteens naar de studierichting of resultaten maar alleen naar de naam van de universiteit boven het diploma. Maar om naar een goede universiteit te mogen moet je naar een goede highschool geweest zijn, en daarvoor een goede junior highschool, en daarvoor weer een goede primary school. Het is dus heel belangrijk om alle voortgangstoetsen heel goed te maken, de prestatiedruk is hier al heel hoog vanaf de basisschool. Ik ben toch wel blij dat het er in Nederland wat relaxer aan toe gaat!

Dan nog een leuk liedje! Het hoort bij Ei Chan's favoriete tv-serie die we elke avond kijken.

Als het filmpje niet werkt, hier is de link: http://www.youtube.com/watch?v=9n3h2DAgeno

Oh en ik heb ze eindelijk gezien... de apen die hier rond schijnen te lopen! Tot nu toe geloofde ik het eigenlijk niet, maar laatst was er een boel geschreeuw achter het huis en ze bestaan dus toch!

Aap!!!

Grote vogel die hier overal vliegen.

Ik hoop dat jullie het leuk vonden om te lezen! Mijn volgende blog is misschien wel de laatste vanuit Japan!

Sayonara!

Petra

Smullen met Japanners... :)

De lente komt er aan! Ik heb vernomen dat in Nederland de winter eindelijk begonnen is, maar hier wordt het alweer warmer. Binnenkort verwachten we de eerste pruimenbloesem en dan eind maart/begin april barst de gekte los want dan begint de kersenbloesem! Ik ben benieuwd, de bossen op de bergen hier staan helemaal vol met kersenbloesembomen, dat zal er wel heel mooi uitzien als alles roze is.

De volleybalclub heb ik na een paar keer weer vaarwel gezegd. Sindsdien ga ik met Ei Chan mee naar de zwemclub. Dit omdat ik met zwemmen toch meer energie kwijt kan dan bij volleybal, en van die hele dagen werken krijg je veel zin om lekker te sporten! Ik ga zelfs met 2 zwemwedstrijden meedoen in maart en april, hard oefenen dus! Ook hebben we eens per maand 'party' met de zwemclub. Ei Chan en ik zijn (veruit) de jongsten maar het is erg gezellig! Ook goed om mijn Japans te oefenen, dat wordt na een paar biertjes snel beter!

Party met de zwemclub!

Zo onderhand ben ik ook goed getraind in het op de grond zitten. We hebben een normale stoel voor in de keuken aangeschaft, maar het eten en tv kijken gebeurt natuurlijk op de grond. Eerst kreeg ik snel last van mijn rug maar (ook mede dankzij het zwemmen denk ik) dat is nu gelukkig voorbij. Sowieso beleef ik nu het gezondste half jaar van de afgelopen jaren denk ik. Ik drink nauwelijks, eet heel veel groenten en ga elke avond op tijd naar bed! Supergezond!

Wat ook anders is aan het leven in Nederland is dat ik hier niet zo bereikbaar ben. De wereld is hier eigenlijk heel klein. Mijn telefoon is de hele dag in mijn tas, wordt hooguit 2 keer per week gebruikt. Natuurlijk heb ik mijn computer met internet, maar aangezien er een tijdsverschil van 8 uur is wordt Facebook pas interessant ná 17:00... weinig afleiding dus. Bovendien heb ik alleen internet in het onderzoekscentrum, thuis niet. Omdat er hier vrij weinig te doen is ben ik dus erg op mezelf aangewezen om leuke dingen te bedenken. Gelukkig heb ik me tot nu toe nog niet erg verveeld, mede dankzij de E-reader. Wat een geweldig ding, ik heb nog nooit zoveel gelezen als de afgelopen tijd!

Met mijn onderzoek gaat het nu eigenlijk ook best goed gelukkig. Afgelopen week zijn alle experimenten zelf in ieder geval gelukt. Maar het blijft natuurlijk afwachten op de resultaten van de analyses. Ik hoop dat die een beetje ergens op slaan, anders wordt het lastig schrijven. Alle laboratoriumtechnieken heb ik nu ook bijna onder de knie. Deze week gaan we de laatste dingen doornemen en dan heb ik geen hulp meer nodig. Wat alleen wel lastig in het lab is dat bijna alles, zoals protocollen en labels op potjes en kastjes, in het Japans is. Ik probeer dus zo goed mogelijk te onthouden waar we alles vandaan hebben en ik heb van de technieken die ik gebruik Engelse protocollen gemaakt.

Palingen injecteren

Het lab

Over dat communiceren... laatst hebben we Lost in Translation gekeken. Over een man en een vrouw die in Tokyo zijn en het niet echt naar hun zin hebben. Nu is dat voor mij natuurlijk niet echt het geval, maar er was wel één scene die erg van toepassing is op de communicatie hier. Het gebeurt heel vaak dat mensen hele verhalen houden tegen elkaar over bijvoorbeeld resultaten en het dan in 1 zin aan mij uitleggen. Dat ik dan echt denk... is dit alles wat jullie net besproken hebben? Dat kan niet! :-) Bekijk het filmpje maar:

In de weekenden probeer ik zo veel mogelijk leuke dingen te doen. Gelukkig is Ei Chan daar ook wel voor in en aangezien Iwai San een auto heeft gaat hij ook altijd mee. Of hij het ook altijd zo leuk vindt weet ik niet, maar Ei Chan heeft duidelijk de broek aan in hun relatie, dat is dus wel handig...  :-).

Zo zijn we laatst naar het kasteel van Matsuyama geweest en hebben een bezoek gebracht aan Tobe, een dorpje waar ze traditioneel Japans aardewerk maken. Hier hebben we ook een bord en beker beschilderd, in maart worden onze kunstwerkjes opgestuurd dus ik ben benieuwd! Op diezelfde dag hadden we in een winkeltje papiertjes voor Origami gekocht en afgelopen week hebben we kraanvogels, potvissen en zeesterren gevouwen!

Voor Matsuyama Castle

Origami potvissen, kraanvogels, zeesterren en kikkermonsters :-)

Ook heb ik met Ei Chan de ultieme Japanse activiteit ondernomen.... karaoke! Haha, echt heel erg leuk, lekker meeblèren voor een tv met nagemaakte Japanse videoclips van Engels nummers.

Zoals ik de vorige keer schreef ga ik nu wat vertellen over Japans eten. Of eigenlijk zijn het vooral foto's.

Het belangrijkste eten in Japan is rijst. De aanduidingen voor ontbijt, lunch en avondeten zijn letterlijk vertaald dan ook: ochtendrijst, middagrijst en avondrijst. De ochtendrijst bestaat meestal uit brood, de middagrijst uit noedels maar 's avonds staat er altijd rijst op het menu. Ik snap nu ook echt waarom alle Chinezen in Wageningen een rijstkoker hebben, echt fantastische machines! Zonder enige moeite is de rijst precies goed gekookt! Behalve gekookte rijst zijn er natuurlijk veel meer manieren om het te bereiden. Een van deze manieren is mochi, dit is een soort kleverige rijstcake die vooral met oud&nieuw gegeten wordt. Ei Chan vertelde dat bij oud&nieuw sommige mensen de stofzuiger in de woonkamer zetten, voor het geval iemand zich verslikt!

Daikon

Renkon, de wortel van de waterlelie

Dan de groenten...Het is leuk dat veel groenten die in Nederland als 'vergeten' groenten aangeduid worden hier helemaal niet 'vergeten' zijn, zoals Rettich (daikon) en zoete aardappel. Ook eten we hier veel Chinese kool... rare naam, het zou net zo goed Japanse kool kunnen zijn. Wat ook erg lekker is is 'renkon', dat is de wortel van de waterlelie.

Behalve al deze 'landgroenten' worden er natuurlijk ook veel 'zeegroenten' gegeten hier, zeewier dus. Het is er in heel veel verschillende vormen: als dunne gedroogde plakken voor om de sushi, als dikke verse plakken voor door de soep of als sliertjes door de rijst. Zeker de moeite waard om in Nederland eens te proberen!

De volgende foto's zijn gemaakt tijdens het diner in de vakantie met Ei Chan, Iwai San en mijn ouders in Uwajima. Dit was in een restaurant waar ze traditioneel eten uit deze regio serveren, vooral heel veel vis!

Sashimi van rode zeebaars. Geserveerd met sojasaus. Op het blauwe schaaltje liggen gedroogde schilfers van vis, mandarijnen en groenten.

Het ronde linksonder is opgerolde en gedroogde vissenhuid. In het ronde bakje liggen gekookte zeepokken. In het vierkante bakje ligt gebakken haai. Het roze met witte is gemalen vis, het bruine ook.

Hoofd van rode zeebaars in sojasaus met een stukje tofu erbij.

Dit is gefrituurde vissenhuid. Erg knapperig, ook erg lekker!

Een iets 'normaler' gerecht, gebakken makreel.

Na alle 'kleine' gerechtjes kregen we nog dit enorme dienblad met rijst (met de saus met ei), soep, salade en.... meer sashimi! 

Het toetje. De appeltjes symboliseren rennende konijntjes. Het ijs is gemaakt van shiso (een soort munt).

Ik hoop dat jullie het leuk vonden om mijn blog te lezen! Ik moet zeggen dat ik het zelf erg leuk vind om te schrijven omdat ik dan weer herinnerd wordt aan alles wat ik meegemaakt heb. :-)

Sayonara!

Petra

Wat een reis!!

Hallo allemaal!

Akemashite omedetoo gozaimasu! Gelukkig nieuwjaar voor iedereen!

We hebben een geweldige trip gemaakt de afgelopen 2 weken. Eigenlijk was het plan om op de helft al een verslagje te uploaden maar vanwege niet werkende Wifi is dat niet gelukt. Vandaar nu een verslag, mede dankzij mijn twee co-auteurs, Ad en Wilma :P. Aangezien er zoveel te zien was bestaat dit verslag vooral uit foto's! :)

Aan het begin van de reis liepen zij al behoorlijke vertraging op. In plaats van 15 uur duurde de reis 36 uur. Aangekomen in Fukuoka na een reis van 9000 kilometer, was het daar hevig onweer zodat de binnenlandse vlucht naar Osaka werd gecanceld. Ze wilden de vlucht naar de volgende dag verzetten tot de grondstewardess hoorde dat ze "naar onze dochter" gingen, zodat ze toch nog een vlucht later die dag kregen. Helaas werd deze door het slechte weer ook afgeblazen en belandden ze alsnog in een hotel in Fukuoka. De volgende dag was het gelukkig opgeklaard dus op naar Osaka waar we elkaar in een in een blingbling hotel troffen.

's Middags zijn we naar het kasteel in Osaka geweest. Het ziet er  van buiten erg oud uit, maar is uit 1915, omdat  de Japanners het al 3 keer in oude stijl hebben herbouwd! Van binnen dus een modern gebeuren.

Osaka Castle

De volgende dagen zijn we naar Kyoto en Nara geweest. Beide steden zijn in het verleden hoofdstad van Japan geweest en grotendeels gespaard gebleven in de WOII, er zijn dus erg veel mooie oude dingen te zien.

In Kyoto bezochten we eerst de Chion-in tempel met de houten Sanmon (poort), de grootste van Japan. Ook hing er een enorme klok,die met nieuwjaar 108 keer geluid wordt. Dit is gerelateerd aan de 108 zonden van de mens volgens het Boeddhisme.

De enorme poort van de Chion-in tempel

Vervolgens gingen zijn we verder gelopen naar het Higashiyama district. Hier zijn hele oude straatjes, pagodes en tempels te bewonderen. Tegen betaling kan je je ook laten omtoveren tot geisha (mét 1 uur rondlopen op straat). Dit hebben we niet gedaan maar er liepen dus veel traditioneel geklede meisjes over straat, erg leuk te zien.

Wilma bij enorme pagode

Kiyomizu-dera tempel. Een tempel gebouwd op enorme palen met een mooi uitzicht op Kyoto.

Rode pagode bij de Kiyomizu-dera tempel

Op 24 december zijn we naar Nara gegaan. Nara is heel belangrijk geweest voor het boeddhisme in Japan. We hebben een groot park bezocht met het grootste houten gebouw ter wereld, met daarin het grootste bronzen boeddha beeld van Japan (Japanners vermelden graag overal bij dat iets het grootste, of het oudste of het (...vul maar in..) van Japan of ter wereld is).

Todai-ji het grootste houten gebouw ter wereld.

Enorme bronzen boeddha, 16.2 meter hoog

De tamste herten ter wereld. Ze lopen er los rond omdat ze heilige dieren zijn die de stad zouden beschermen. Iedereen voert ze ook dus het zijn misschien ook wel de meest verwende herten ter wereld!

Eerste kerstdag zijn we begonnen met een geïmproviseerd kerstontbijt en waarna we opnieuw naar Kyoto gegaan zijn. Waarschijnlijk is er genoeg te zien om een jaar bezig te blijven maar de meest toeristische highlights zijn in twee dagen ook wel te bewonderen. Allereerst bezochten we Ninna-ji, een tempelcomplex met heel mooie tuin waar Wilma helemaal 'zen' werd. :)

Mooie Japanse tuin

Tsja... :)

Na Ninna-ji bezochten we de Ryoan-ji. Een Japanse zen-tuin met 15 stenen op een zee van witte kiezels. Vanaf elk oogpunt (behalve vanaf boven natuurlijk) zijn er echter 14 stenen te zien. Men zegt je alleen alle stenen tegelijk kan zien als je complete verlichting bereikt hebt, helaas was dat voor ons nog niet het geval :).

Ryoan-ji

..12, 13, 14....waar is de 15e? Bijna Zen! :)

Nadat we weer helemaal tot rust gekomen waren (tussen de toeristen) zijn we nog naar het laatste hoogtepunt in Kyoto gegaan, Kinkaku-ji, het gouden paviljoen. De bovenste twee verdiepingen zijn compleet met bladgoud bedekt.

Na al het moois in Kyoto was het tijd om verder te gaan. In ons gehuurde koekblik op 4 wielen ging de reis westwaarts naar Hiroshima. Onderweg zijn we nog even gestopt bij Himeji-jo. Het grootste kasteel van Japan dat helaas gerestaureerd werd.

Iedereen denkt bij de naam Hiroshima gelijk aan de atoombom, dit is natuurlijk logisch en er is dan ook een groot museum en een memorial park met het A-bomb dome (een gebouw dat overeind bleef) en allerlei monumenten. Het museum is erg indrukwekkend met een zeer heftige tentoonstelling. De bom ontplofte 600 meter boven de stad, doodde 130.000 mensen in één klap en alles in een straal van 3 km was compleet verwoest. Vanaf dag 1 is zo ongeveer alles gefilmd en gefotografeerd, dit leverde erg heftige beelden op waar we soms echt niet naar konden kijken. Door de straling stierven ook in de jaren erna (nu nog steeds) veel mensen. Een meisje, Sakako werd ziek in de 50'er jaren. Zij geloofde dat ze kon overleven door het vouwen van 1000 kraanvogels aangezien deze geluk brengen. Ze is gestorven maar nog altijd worden er slingers met kraanvogels bij het monument opgehangen

A-Bomb dome. Het bleef overeind omdat het relatief nieuw was en recht onder de plek waar de bom ontplofte stond.

Monument met de kraanvogels

Verder is Hiroshima trouwens een hele leuke en levendige miljoenenstad. 's Avonds zijn we naar een sushi restaurant met een lopende band met lekker eten gegaan. In het begin snapten we er niets van maar na enige tijd werd het systeem duidelijk en hebben we een bordje of 30 met heerlijke verse vishapjes met rijst opgepeuzeld.

Bij Hiroshima is ook nog één van de mooiste (en meest gefotografeerde) plekken van Japan te bewonderen, Miyajima. Een rode poort in het water die bij vloed lijkt te drijven.

Miyajima

Na Hiroshima verlieten we Honshu (het grote eiland) en kwamen we aan op Shikoku. Hier hebben we de eerste nacht doorgebracht in Matsuyama, met een bezoek aan Dogo Onsen, de oudste hotspring van Japan. De eerste Onsen-experience beviel Ad en Wilma erg goed!

Hierna zijn we doorgereisd naar Ainan, waar ik woon. Hier sliepen we in een Ryokan, een traditioneel Japans guesthouse. Nou, dat hebben we geweten, het was echt fantastisch! Schitterend huis, ontzettend lieve gastvrouw en heel lekker (en heel veel) eten!

Cheese!! tijdens het enorme ontbijt!

Op 30 december zijn we uit eten geweest met Ei Chan (mijn huisgenootje) en Iwai san (haar vriend) in een restaurant met gerechten uit deze streek. Het was echt heel gezellig en bijzonder, elk gerecht leek wel een schilderij!

Sashimi (gerecht 1 van de 7!)

Oud&nieuw hebben we gevierd bij de Shrine in Uwajima. Nadat het 00:00 was geweest moesten we even bidden voor de tempel, er een rondje omheen lopen en geluksamuletten kopen. Dit hebben we allemaal gedaan dus 2014 (het jaar van het paard) moet wel een topjaar worden!

De laatste bestemming van de reis was Takamatsu, hier in de buurt ligt Konpira-san. Een berg met een shrine voor zeevaarders. Aangezien de meeste Japanners in de eerste dagen van het nieuwe jaar een shrine bezoeken was het erg druk, maar wel bijzonder.

Hierna was de vakantie helaas weer ten einde. Via een (bijna) vlekkeloze terugreis zijn Ad en Wilma weer terug naar Nederland gevlogen en ben ik weer naar Funakoshi teruggekeerd.

Deze blog is erg lang geworden, en dan te bedenken dat er nog zoveel meer te vertellen valt! Zoals bijvoorbeeld over eten. Japanners en eten zijn 1 geheel :). Dus binnenkort volgt er waarschijnlijk een blog die alleen maar daarover gaat!

Groetjes van Petra! En van de gast-auteurs Ad en Wilma!